Παρέα με άντρες…

Πάντα έκανα παρέα με άντρες. Οι μουσικές, τα φεστιβάλ, οι συναυλίες, οι ταινίες που με ενδιέφεραν ήταν πιο κοντά στα ενδιαφέροντα τους. Μάθαινα περισσότερα από αυτούς για τον τάδε νέο δίσκο ή τη νέα μπάντα, που θα μας απασχολούσε την επόμενη χρονιά. Βαριόμουν αφάνταστα τα μικρομέγαλα κοριτσάκια με τα στιλπνά μαλλιά, που φορούσαν τα ρούχα της μεγάλης τους αδερφής και δεν περιοριζόντουσαν στη μαγεία του liposan, όταν ήθελαν να νιώσουν όμορφα. Δεν την έβρισκα με συζητήσεις για το ποια παντρεύεται τον πάμπλουτο αειθαλή Χολιγουντιανό σταρ, δε χρειαζόμουν ακόμα δίαιτα, δε μάλωνα για ένα βλέμμα του γκόμενου της τάξης. Είχα τα βιβλία, τις κασέτες, τις βιντεοκασέτες μου (ένδοξα ΄80ς), τους κολλητούς και κάνα δυο φίλες με τις οποίες ποτέ δε βγαίναμε στα ίδια μπαρ.

Και μετά μεγάλωσα. Και ανακάλυψα πόσο χρειάζομαι τις γυναίκες στη ζωή μου. Οι γυναίκες είναι η καρδιά του κόσμου. Είναι η αιώνια Ελληνίδα μάνα, που κυνηγάει το διαδηλωτή να φορέσει τη μπλούζα του. Η μεγάλη αδερφή, που έχει πάντα τη συνταγή για το πιο εύκολο κέικ. Η θεία που θα σας πει το «φλιτζάνι» και εσείς θα τον συναντήσετε στη γωνία της πολυκατοικίας. Η στριμμένη συμφοιτήτρια που σας αγκαλιάζει λυπημένη όταν τον δείτε με άλλη. Η κούκλα συνάδελφος με τα τρία παιδιά που ξαφνικά νιώθει «μεγάλη και άσχημη». Η φίλη που περιμένει δεύτερο παιδί και μες τον πανικό της θυμάται να σας στείλει μέιλ με λίστες τροφών που ενισχύουν τη γονιμότητα. Το κορίτσι σας, που έφαγε τόσο χαριτωμένα όλο το σιρόπι βύσσινο από το ντουντουρμά, τον οποίο δεχτήκατε να μοιραστείτε στο βωμό της ρομαντζάδας. Και τώρα έμεινε μόνο η άσπρη μπάλα παγωτού.

Μεγαλώνοντας ανακαλύπτω πόσο χαλαρωτικό και οικείο μπορεί να είναι να συζητάς για συνταγές και παλ βερνίκια νυχιών, σε μια έξοδο γυναικών. Δε νιώθω πια άσχημα για αυτό. Αντίθετα, οι άντρες μπορούν να είναι εκατό φορές περισσότερο κουτσομπόληδες, σκληροί, συμφεροντολόγοι.

Με εκνευρίζει αφάνταστα το γεγονός ότι υποστηρίζονται μεταξύ τους, ακόμα κι όταν στην πραγματικότητα μισούν ο ένας τον άλλον! Παρατηρείστε πόσους διευθυντές, προϊσταμένους κτλ συναντάτε σε κάθε χώρο εργασίας και πόσες αντίστοιχα γυναίκες επικεφαλείς. Είναι νομοτελειακό. Οι γυναίκες είναι καλές για να εκτελούν, αλλά όχι για να οργανώνουν. Παρά το γεγονός ότι είναι καλύτερες στην οργάνωση. Δεν προορίζονται για τις υψηλές θέσεις στην ιεραρχία. Πριν χρόνια είχα πάρει συνέντευξη από μία καθηγήτρια Πανεπιστημίου. Ήταν σαφώς πιο επικοινωνιακή από τους συναδέλφους της, είχε φανερά τα προσόντα για τη θέση που κατείχε. Επιστρέφοντας στη δουλειά είχα μιλήσει με ενθουσιασμό για αυτήν. Τα σχόλια που άκουσα: είναι μία διπρόσωπη σκύλα ή κάποιος την προωθεί. Τέτοια υπεραπλούστευση; Μερικές από αυτές τις «σκύλες» γνωρίζοντας τες, ανακαλύπτεις ότι είναι πολύ πιο ηθικές από πολλούς άντρες χαμηλών τόνων.

Για το κουτσομπολιό δε χρειάζεται να γράψω περισσότερα. Ξέρω άντρες που θα μπορούσαν να γράψουν ολόκληρο βιβλίο ακούγοντας απλά μια ιστορία. Διαθέτουν περισσότερη φαντασία. Ή απλά οι γυναίκες δεν έχουν χρόνο για τέτοια.

Και οι επιλογές ζωής μας διαφοροποιούν. Μισώ τις γενικεύσεις, αλλά οφείλω να παραδεχτώ πως οι γυναίκες δε διστάζουν να τα διαλύσουν όλα, ακούγοντας την καρδούλα τους. Είτε πρόκειται για σχέσεις, είτε για καριέρες. Δε ξέρω πολλά αντίστοιχα παραδείγματα αντρών. Μότο τους το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Τα υπόλοιπα κάτω από το χαλί. Συζητούν για το post punk και τον τάδε αναρχικό ηγέτη, ανάμεσα σε μπουκάλια ουίσκι απίθανα βολεμένοι και κρυφο-συντηρητικοί. Στα δύσκολα, αλλά και όπου δεν έχεις τίποτα να χάσεις, ακόμα και στα social media, οι γυναίκες εκδηλώνονται ευκολότερα, παίρνουν θέση, νοιάζονται. Πάντοτε όμως οι μεγαλύτερες επαναστάσεις ξεκινούν από άντρες.

Εντυπωσιάζομαι ακόμα με την αντίδραση πολλών αντρών στην είδηση ότι παντρεύτηκα. Ούτε στο Champions League να κέρδιζα. Με κοιτούν και νιώθω σαν να ανέβηκα ένα επίπεδο στα μάτια τους. Σαν να κατάφερα το ακατόρθωτο: βρήκα κάποιον να με παντρευτεί. Γλίτωσα μια για πάντα από το άθλιο «Τι κάνεις εσύ; Δεν παντρεύτηκες;» από τους πρωταθλητές της χυλόπιτας. Καμία γυναίκα που εσύ είχες απορρίψει δε θα σε ρωτούσε χαιρέκακα κάτι παρόμοιο.

Όχι, δεν έχω παρεισφρήσει σε κάποιο φεμινιστικό δίκτυο. Λατρεύω τους άντρες. Είναι πιο αθώοι, διασκεδαστικοί, τρυφεροί. Βέβαια αυτή είναι περιγραφή για κουτάβια. Δε μπορώ να ζήσω χωρίς τους φίλους μου. Αυτούς που έλεγαν ότι οι τριαντάρες πρέπει επειγόντως να βρουν έναν σαρανταπεντάρη, πριν αρχίσουν να σπάζουν. Αυτούς που απέκτησαν κοιλίτσα και βάρυναν, με τις σαραντάρες να είναι στα καλύτερα τους.

Σε ένα ακριβό κατάστημα με αντρικά παπούτσια γνώρισα μια κοπέλα. Είχε παρατήσει τον ανταγωνιστικό χώρο των περιοδικών και δούλευε εκεί. Έξυπνο μουτράκι, παρόμοια αισθητική. Σε πέντε λεπτά είχαμε πει η μία στην άλλη την ιστορία της ζωή μας «όπως κάνουν οι γυναίκες». Την επόμενη φορά που την είδα ήταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. Συνέχιζε να δουλεύει, γιατί χρειαζόταν τα χρήματα. Ανεβοκατέβαινε γρήγορα τις σκάλες, έσκυβε απότομα, βοηθούσε τους πελάτες που την κοιτούσαν ανέκφραστοι σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο να ισορροπεί φορτωμένη με τεράστια κουτιά παπουτσιών. Είχα ανησυχήσει. Για μέρες μετά την έβλεπα μέσα από τη βιτρίνα να κάνει το ίδιο, κάθε φορά που περνούσα. Όταν πλησίαζαν οι μέρες να γεννήσει μπήκα και ρώτησα. Είχε αποκτήσει αγοράκι.

Την ίδια μέρα τηλεφώνησα σε μια φίλη για να μάθω τι έκανε μια συνάδελφος, τόσο εργασιομανής που την είχα ικανή να γεννήσει στο γραφείο. Δεν ήθελα να ενοχλήσω την ίδια. «Σαν να το ‘ξερες! Τη στείλαμε στην κλινική. Όλα καλά θα πάνε. Κλείνω γιατί έχω το παιδί» ήταν η απάντηση. «Το ποιο;». Μερικές μέρες μετά δύο εκπλήξεις. Η μία είχε υιοθετήσει και η άλλη είχε μόλις γεννήσει. Τρεις μπόμπιρες εν μέσω κρίσης, ελπίδα επί τρία. Και θα προστεθούν και κοριτσάκια σύντομα στην παρέα.

Οι μόνες μαμάδες που με εκνευρίζουν είναι αυτές που μπερδεύουν τα μωρά με τα αξεσουάρ. Οι μαμάδες- σταρ ή αυτές που προσπαθούν να τους μοιάσουν. Νομίζουν ότι τα δωδεκάποντα σε συνδυασμό με το καροτσάκι δίνουν έξτρα πόντους. Φόρα τα αθλητικά σου και παίξε μαζί τους! Είναι η καλύτερη κρέμα ομορφιάς. Ξενερώνω με τη νέα φουρνιά, τις μαμάδες bloggers, δεν αποκλείω τίποτα όμως, κάπου πρέπει να εκτονωθούν κι αυτές. Θυμίζω στον εαυτό μου «κάνεις παιδί, δεν παύεις να υπάρχεις».

Με γοητεύει ότι έχουμε ανεξάντλητα αποθέματα αγάπης, περισσότερη υπομονή. Αντοχή στον πόνο. Σκεφτείτε πόσο γκρινιάρηδες και εγωκεντρικοί μπορούν να γίνουν οι έρωτες μας, όταν αρρωσταίνουν. Πολύ φοβάμαι ότι είναι στα γονίδια των γυναικών να ξέρουν από την αρχή ότι δε θα είναι ποτέ το κέντρο του κόσμου. Ακόμα και τα κοριτσάκια με τα στιλπνά μαλλιά.

Είναι αυτό το ανασηκωμένο φρύδι, το οποίο επαναφέρει στην τάξη τους αιθεροβάμονες άντρες. Σαν παιδάκια μπορούν να χάνουν άπειρο χρόνο ασχολούμενοι με κάτι εντελώς αόριστο ή με μια ηλιθιότητα. Σε αυτό το βλέμμα αναφέρεται φευγαλέα ο Σλαβόι Ζίζεκ, στο ντοκιμαντέρ του Γ. Κεραμιδιώτη «Σκέψη στην εποχή των τεράτων». Ο στοχαστής και φιλόσοφος συνομιλεί στο φιλμ με τον καθηγητή Κώστα Δουζίνα, για το ρόλο των διανοούμενων σε ένα κόσμο σε οικονομική, ηθική και πολιτιστική κρίση. Πώς ένα γυναικείο βλέμμα μπορεί να βάλει τα πράγματα στη θέση τους; Ακόμη και οι πιο σκληροπυρηνικοί υποστηρικτές του Ζίζεκ δε μπόρεσαν να μη χαμογελάσουν με αυτό το στιγμιότυπο.

Πρόσφατα ξαναείδα το θεατρικό του Χάουαρντ Ζιν «Ο Μαρξ στο Σόχο» στο οποίο ο Καρλ Μαρξ επιστρέφει στη γη για να εξηγήσει στους θεατές τη θεωρία του, την οποία έχουν διαστρεβλώσει ποικιλοτρόπως οι διάφοροι ιδεολόγοι. Διηγείται απολαυστικά στιγμιότυπα από τη ζωή του. Αναφέρεται στη Τζένη, τη γυναίκα με την οποία μοιράστηκε τα πάντα. Και θυμάται πως κάθε φορά που ο ίδιος θύμωνε με το Μιχαήλ Μπακούνιν και απειλούσε ότι θα τον διαγράψει από τη Διεθνή η Τζένη έλεγε «Σιγά την ομάδα με τα πέντε έξι μέλη που θες να διαγράψεις ένα για να μείνετε ακόμα λιγότεροι»! Είναι αυτός ο ρεαλιστικός τρόπος σκέψης, ο πρακτικός , ο αποστασιοποιημένος που μισούν να θαυμάζουν οι άντρες. Ο τρόπος με τον οποίο πατούν γερά στα πόδια τους οι γυναίκες, το πάλαι ποτέ «αδύναμο φύλο».